Autor: editor

Objaw dzwonu śmierci to objaw kliniczny uwidaczniający się najczęściej przy niedrożności jelit, gdy ustają ruchy perystaltyczne.

Badający przykładając stetoskop przy podbrzuszu, słyszy tętno aorty niezagłuszone przez ruchy perystaltyczne jelit.

Dysuria, dyzuria to objaw chorobowy polegający na bolesnym oddawaniu moczu, któremu często towarzyszy uczucie pieczenia w cewce moczowej i ogólny dyskomfort. Z dysurią wiąże się także częstomocz.

U podstaw patomechanizmu dysurii leży podrażnienie trójkąta pęcherza moczowego i/lub cewki moczowej, do którego dochodzi w przebiegu zakażenia dolnego odcinka układu moczowego.

Najczęściej występującą przyczyną tego objawu chorobowego są zakażenia dolnego odcinka układu moczowego: zapalenie pęcherza moczowego i zapalenie cewki moczowej.

choroby cewki moczowej
stany zapalne
wady rozwojowe cewki moczowej
zespół cewkowy
choroby gruczołu krokowego
stany zapalne
rak gruczołu krokowego
choroby pęcherza moczowego
stany zapalne
rak pęcherza moczowego lub inne nowotwory
kamica pęcherza moczowego
ciało obce
uchyłki
proces zapalny w okolicy pęcherza moczowego (zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie jelit, zapalenie otrzewnej miednicy małej)
pęcherz moczowy neurogenny
zespół małego pęcherza moczowego
choroby nerek i moczowodów
odmiedniczkowe zapalenie nerek ostre i przewlekłe
kamica nerkowa
zmiany w żeńskich narządach płciowych
ciąża
zapalenie sromu i pochwy
zapalenie szyjki macicy
nowotwory i raki macicy
zmiany w męskich narządach płciowych
zapalenie jądra i najądrza
obniżenie narządów płciowych
tło psychogenne

Dyssemia to zaburzenie polegające na niemożności odczytania przekazów niewerbalnych i niemożności odpowiedniego zachowywania się w sytuacjach społecznych. Objawia się między innymi nieadekwatną komunikacją niewerbalną, nieodpowiednim śmiechem czy trudnościami w ubieraniu się i dbaniu o fryzurę, utrudnia rozumienie emocji. Może przejawiać się brakiem kontaktu wzrokowego, niewłaściwą intonacją głosu czy nawet charakterystycznym dla autyzmu trzepotanie rękami w chwili zadowolenia. Osoby mające ten problem często są wyśmiewane i odrzucane przez środowisko.

Odpowiada za niewłaściwe relacje społeczne w NLD. Jest prawdopodobne, że to właściwa nazwa dla zaburzeń społecznych spotykanych wraz z NLD, a wiele przypadków NVLD powinno być stwierdzonych jako dyssemia a nie zaburzenie uczenia się (te, w których nie dochodzi do zaburzeń wizualno-przestrzennych). Nazwa ta nie jest używana do określenia zaburzeń umiejętności szkolnych jak dysortografia czy dyskalkulia, określa zaburzenie w kontaktach społecznych. Objawy o cechach tego zespołu mogą także występować w niektórych łagodnych postaciach ZA.

Dyssemia często nie jest uważana za pojęcie psychiatryczne, lecz stan psychologiczny związany z niską inteligencją emocjonalną, która w znaczący sposób utrudnia kontakty z innymi.

Głęboka, rozwojowa dyssemia objawiająca się między innymi bardzo słabym kontaktem wzrokowym, poważnymi trudnościami związanymi z mimiką czy dystansami interpersonalnymi może być uważana za jeden z głównych objawów większości całościowych zaburzeń rozwoju.

Dyspepsja, pot. niestrawność to występowanie w nadbrzuszu przewlekłego lub nawracającego bólu, który trwa przynajmniej przez 4 tygodnie. Poprzednia definicja, mówiła o występowaniu bólu w nadbrzuszu w linii pośrodkowej ciała, którym towarzyszy uczucie pełności w nadbrzuszu, wczesne wrażenie sytości, wzdęcia i/lub nudności, nie brała ona jednak pod uwagę długości trwania objawów.

Powyższe sformułowania odnoszą się do pojęcia dyspepsji w sposób encyklopedyczny, jednakże ten termin jest często używany (w tym przez lekarzy) do określania tak zwanych objawów dyspeptycznych, których cechą wspólną jest jedynie ich związek z nadbrzuszem.
Objawy i rodzaje dyspepsji:
poposiłkowe uczucie pełności w nadbrzuszu
odbijania
nudności i wymioty
uczucie wczesnej sytości
brak łaknienia
zgaga

Z uwagi na to, że powyższe objawy mogą być również objawem poważnej choroby przewodu pokarmowego, dyspepsję dzieli się na:

dyspepsję w przebiegu chorób organicznych
choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy (15–25% przypadków występowania dyspepsji)
refluks żołądkowo-przełykowy i refluks dwunastniczo-żołądkowy (5–15% przypadków)
rak przełyku
rak żołądka (oba nowotwory razem stanowią mniej niż 2% przypadków)
dyspepsję czynnościową (czyli występującą pomimo braku istotnej przyczyny, 60% przypadków)
nadwrażliwość trzewna
infekcja Helicobacter pylori (uwaga: sama infekcja, bez wywoływania objawów zapalenia błony śluzowej żołądka)
czynniki dietetyczne i leki
dym tytoniowy
czynniki psychosocjalne

Jedyną pewną metodą pozwalającą na rozróżnienie powyższych schorzeń jest wykonanie gastroskopii. Jednak z uwagi na to, że dyspepsja jest częstą dolegliwością (dotyka do 25% populacji), przyjęto następujący sposób postępowania:

próba leczenia bez diagnostyki (badanie dodatkowe wykonuje się dopiero w przypadku braku poprawy po leczeniu)
wiek poniżej 45 lat i brak poniższych objawów alarmujących:
przewlekłe wymioty
spadek masy ciała
dysfagia
objawy krwawienia z przewodu pokarmowego
niedokrwistość stwierdzona w badaniach
pilna pełna diagnostyka wykluczająca dysfagię organiczną
osoby po 45. roku życia
obecność objawów alarmowych.

Dysnomia to zaburzenie neurologiczne, pojawiające się w chorobach zwyrodnieniowych i otępiennych OUN, polegające na utracie płynności mowy wskutek trudności w znalezieniu w pamięci słów odpowiednich do wyrażenia swoich myśli.

Podobne trudności zdarzają się sporadycznie u osób zdrowych, które mają jakieś słowo „na końcu języka”, natomiast u chorych te zaburzenia pojawiają się wielokrotnie w trakcie konstrukcji wypowiedzi i zwykle towarzyszy im zniekształcanie brzmienia wyrazów. Rozumienie mowy bywa zwykle zachowane

Dysfagia to termin medyczny określający utrudnione przechodzenie pokarmu z jamy ustnej przez przełyk do żołądka.

Wyróżnia się dwa typy dysfagii:
dysfagię ustno-gardłową (górną, przedprzełykową) – trudności w przełykaniu związane z zaburzeniem przechodzenia pokarmu do przełyku
dysfagię przełykową (dolną) – trudności w przechodzeniu kęsów pokarmowych przez przełyk.

Dysfagię ustno-gardłową mogą powodować następujące schorzenia: urazy i choroby ośrodkowego układu nerwowego, udar mózgu (krwawienie śródmózgowe), choroba Wilsona, stwardnienie rozsiane, guzy pnia mózgu, stwardnienie zanikowe boczne, neuropatie obwodowe (np. w przebiegu cukrzycy, sarkoidozy, chorób układowych tkanki łącznej, błonicy, zatrucia jadem kiełbasianym, zespołu Guillaina-Barrégo), zespół opuszkowy i rzekomoopuszkowy, choroba Parkinsona, pląsawica Huntingtona, wiąd rdzenia, guzy głowy i szyi, zabiegi operacyjne w tym rejonie, choroby mięśni (dystrofia, miastenia), nowotwory i stany zapalne jamy ustnej i gardła, uchyłek Zenkera, zaburzenia czynnościowe, zaburzenia koordynacji górnego zwieracza przełyku, wole, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, ciała obce.

Do najczęstszych chorób wywołujących dysfagię przełykową należą: nowotwory przełyku (zwłaszcza rak przełyku), rak wpustu, zwężenie pozapalne przełyku, zwężenie po oparzeniu przełyku, pierścień Schatzkiego, ciała obce, uchyłki przełyku, ucisk na przełyk od zewnątrz przez nowotwory lub tętniaki, achalazja wpustu, rozlany skurcz przełyku (przełyk korkociągowaty), bolesne skurcze przełyku (przełyk typu dziadka do orzechów), zespół Plummera-Vinsona, twardzina układowa, zapalenie przełyku, choroba refluksowa przełyku, dysfagia czynnościowa, cukrzyca, choroba Chagasa, a także działanie niepożądane niektórych leków (azotanów, antagonistów kanału wapniowego, metyloksantyn).
Objawy

Dysfagia może manifestować się poprzez: krztuszenie się, kaszel, łzawienie, kichanie, odruchy wymiotne, uczucie zatrzymania pokarmu w przełyku, rozpieranie, odynofagię – ból podczas przełykania.

W dysfagii może być upośledzona możliwość połykania pokarmów stałych, pokarmów rozdrobnionych, płynów aż do całkowitego braku możliwości połykania – afagia.

W diagnostyce przyczyn dysfagii pomocnymi mogą być następujące badania: kontrastowe badanie radiologiczne przełyku, ezofagoskopia z pobraniem materiału do badania histologicznego i mikrobiologicznego, manometria przełyku, ewentualnie tomografia komputerowa klatki piersiowej.