Bakteryjne zapalenie pochwy, bakteryjna waginoza to jedna z najczęstszych infekcji pochwy i sromu. Zaburzona zostaje mikroflora pochwy, gwałtownie mnożą się bakterie beztlenowe (np. Gardnerella vaginalis, Prevotella spp., Mycoplasma hominis, Mobiluncus spp.), obniżona jest liczba pałeczek Lactobacillus i pH pochwy wzrasta powyżej normy.
Zasadniczą przyczyną waginozy bakteryjnej są zaburzenia w obrębie mikroflory bakteryjnej pochwy, między innymi brak pochwowych pałeczek kwasu mlekowego odpowiedzialnych za odpowiednie pH pochwy.
Czynnikami zwiększającymi ryzyko zakażenia są, podobnie jak w przypadku zakażeń grzybiczych (kandydozy pochwy): wielu partnerów seksualnych, nieprawidłowo pojmowana higiena osobista (zwłaszcza irygacje pochwy naruszające mikroflorę), przebyte zabiegi ginekologiczne, czy wewnątrzmaciczna wkładka antykoncepcyjna. Na BV częściej zapadają również kobiety palące papierosy.
Najczęstszym objawem są upławy – białawe lub szarawe, o wyraźnym, nieprzyjemnym rybim zapachu, czasami towarzyszy im świąd lub podrażnienie.
Często jednak chorobie nie towarzyszą żadne objawy, dlatego w diagnostyce BV pomocny jest badanie pH pochwy; prawidłowy odczyn pochwy jest kwaśny i oscyluje pomiędzy 3,8 a 4,2.
Badanie czystości pochwy (badanie flory pochwy, biocenoza pochwy) służy do identyfikacji stanu zapalnego. Biocenozę pochwy ocenia się za pomocą różnorodnych skal.
W leczeniu waginozy bakteryjnej najczęściej stosuje się leki miejscowe i antybiotyki, takie jak klindamycyna czy metronidazol. Dodatkowo – zwłaszcza w przypadku zastosowania antybiotykoterapii – w celu odbudowania prawidłowej flory bakteryjnej pochwy należy w leczeniu zastosować preparat zawierający bakterie Lactobacillus.
Nie leczona waginoza bakteryjna może prowadzić do poważniejszych powikłań – zapalenia narządów miednicy mniejszej, zapalenia cewki moczowej, a także większej podatności na zakażenie wirusem HIV. W skrajnych przypadkach nie leczone bakteryjne zapalenie pochwy może być przyczyną bezpłodności.